Adwentowe notki

5 XII 2013 – Tel Od Mateusza. Zaproszenie mikołajkowe na Conrada do wnuków. Może to odpowiedź ma moje modlitwy w intencji dzieci i wnuków?
Moje szemranie wraca czkawką. Wystarczy czyjaś uwaga, krytyka, podniesiony głos. Już jestem zniszczony. Pytam siebie dlaczego tak się dzieje? Odrzucam złe myśli, modlę się o pomoc. Nieustanna walka.
Najbardziej dotyka to mnie, gdy jestem zmęczony. Choćby jak wczoraj. Msza wieczorem, szybka jazda na liturgię, która była bardzo piękna. Księgi mądrościowe są cudowne, ale ekipa (prowadząca) nieco przegadała z wprowadzeniami (już powód do szemrania), do łóżka trafiłem o 23 (2 godz później niż we wcześniejsze dni). Wstałem w nocy na modlitwę (zmaganie) a potem na jutrznię (kolejną). Na mszy o 9.00 już równo podsypiałem. Nieco uratowało mnie 1 ½ g drzemki. Ale wystarczyła uwaga E. bym stracił ducha. Bo faktycznie zapomniałem o druku afisza.
7 XII 2013 – Szemranie, szemranie, ciągle szemranie. Tym razem Y sobie zażartował ze mnie. Wczoraj, że nie wstałem rano ani na Jutrznię ani na Roraty, a dziś, że nie idę na święcenie biskupów i że to w „kręgach” jest źle widziane. Wiem że to żrty, ale przykro mi je znosić, z całej parafii ledwo 1/3 księży się na te święcenia wybiera, ale żarty robiąsobie tylko ze mnie. Odrzucam to szemranie, ale ono wraca jak czkawka.
A druga sprawa to moje podsypianie. Podczas mszy siedzą na wprost ludu i gdy zaczyna się homilia, zaczynam podsypiać, głowa opada. Walczą jak się da, ale słaby jestem , ciągle nie dotleniony – wciąż senny. Jakoś mnie to upokarza. Cieszę się z tych paru mszy wieczorem, gdy jestem sam przy ołtarzu a nie tylko gdzieś z boku, z ręką wyciągniętą. Wydawało mi się, że przez te 3 m-ce zapomniałem już jak mszę odprawiać.
Pociesza mnie to, że dziś w nocy (znowu) wstałem, by się modlić. Było trochę zmagania, ale w końcu wstałem. Modlitwa zawsze za An. i Ed., jest też wiele innych intencji.
8 XII 2013 – Dziś dużo spowiedzi, a mało księży, porozjeżdżali się na konwiwencje. Ppoł zaspałem i na Conrada dotarłem 17.05. Wyraźnie głuchnę (nie usłyszałem budzika). Rozmowa ot taka nijaka, ale dobre i to. Oni borykają się z kłopotami finansowymi. Mieszkanie w ruinie, że chce się płakać. A równocześnie wyraźna ich bezradność z radzeniem sobie z dziećmi. One nie są łatwe. Viki – mało kontaktowa, żyje w swoim świecie, dość agresywna wobec Davida. A on smutny, zamknięty w sobie. Myślę, że zbyt mało modlę się za nich. Ania zajmuje więcej uwagi.
9 XII 2013 – Senność totalna.
14 XII 2013 – Jednak moralizuję i sądzę totalnie. Byłem w aptece odebrać (zamówione) lekarstwo, ale poszedłem wcześniej, niby ramach spaceru i lekarstwa nie było. Obiecali na poniedziałek. Wracałem szemrząc. Obiecali (na sobotę), nie dotrzymali. Dobrze, że poszedłem nie czekając na telefon, bo te „ciumcie” z apteki nie zadzwoniłyby, że lek nie przyszedł itd. I w tym momencie Pan zrobił mi psikusa, zadzwonioo z apteki, że lek (jednak) przywieziono i jest do odbioru. I jak ja wyglądam?
Wstydź się Antek.
15-17 XII 2013 – to czas rekolekcji. Nic w tym czasie nie zapisałem. Była trema. Było poczucie, że Duch mnie niesie w ty głoszeniu. Byli ludzie, którym podobało się to co usłyszeli. Chwała Panu!
20 XII 2013 – Najtrudniejsze (w mojej posłudze) jest słuchanie spowiedzi. Język kołkiem staje, gdy wciąż mówię zaufaniu Jezusowi. Ludzie tego słuchają, ale co z tego wynika, to tajemnica.
23 XII 2013 – Jest we mnie coś zboczonego. Nie umiem rozmawiać, wychodzić do drugiego człowieka. Jeśli się ktoś na mnie otworzy, często potrafię odpowiedzieć pozytywnie. Ale sam wyjść na zewnątrz siebie nie. A jeśli ktoś jest krytyczny, blokuję się wewnętrznie, odpowiadam jakąś agresję (potem jest mi głupio).
24 XII 2013 – Dziś wigilia. Czas na adwentowy bilans. Byłem na wszystkich porannych jutrzniach i roratach z wyjątkiem jednego dnia gdy wróciłem z Bydgoszczy o 3 rano. Zacząłem Adwent od konwiwencji Ojcze Nasz. Mówiłem katechezę adwentową w Bydgoszczy. Głosiłem rekolekcje w parafii na Domaniewskiej. Odprawiałem msze i słuchałem spowiedzi. Wydaje się, że zrobiłem co było potrzeba.
Zakupiłem prezenty dla wnuków, mam nadzieję, że będą zadowolone. Konsultowałem z nimi lub ich rodzicami, marzenia. Może udało się je spełnić.
Wczoraj w parafii kolacja „wigilijna”, suta nad podziw. Nie do przejedzenia.
I jeszcze jedno. Umawiałem się z dziećmi i rodziną kiedy ich poodwiedzam. Od środy do niedzieli kalendarz szczelnie wypełniony. Toteż gdy w niedzielę popołudniu zadzwoniła do mnie Sy., proponując bym w drugi dzień świąt odprawił mszę dla bezdomnych, którymi się opiekuje, odpowiedziałem, że nie da rady. Terminy zajęte. Potem jednak pomyślałem, że to może Jezus do mnie puka? No i spojrzałem w kalendarz, znalazłem w ten czwartek okienko na 3 godziny i pojadę tam. Jak napisałem do Piotra, może to być inspirujące doświadczenie.

I Ty jesteś Zacheuszem

Dzisiaj trzydziesta pierwsza niedziela zwykła rok C (Łukasza).
Byłem od wtorku 29.10 na konwiwencji katechistów wędrownych w Miętne k/Garwolina w diecezji Siedleckiej. Na Eucharystię kończącą przyjechał ks. bp Zbigniew Kiernikowski i przewodniczył liturgii. Podczas liturgii Słowa, a potem echa, miałem własne refleksje na ten temat. Chcę się tu nimi podzielić. Komentarz po czytanioach nie będzie więc homilią a raczej moim echem Słowa, którego nie wypowiedziałem głośno


PIERWSZE CZYTANIE (Mdr 11, 22–12, 2)
Bóg miłuje całe stworzenie

Czytanie z Księgi Mądrości.

Panie, świat cały przy Tobie jak ziarnko na szali, kropla rosy porannej, co spadła na ziemię. Nad wszystkim masz litość, bo wszystko w Twej mocy, i oczy zamykasz na grzechy ludzi, by się nawrócili. Miłujesz bowiem wszystkie stworzenia, niczym się nie brzydzisz, co uczyniłeś, bo gdybyś miał coś w nienawiści, nie byłbyś tego uczynił.
Jakżeby coś trwać mogło, gdybyś Ty nie powołał do bytu? Jak by się zachowało, czego byś nie wezwał? Oszczędzasz wszystko, bo to wszystko Twoje, Panie, miłośniku życia.
Bo we wszystkim jest Twoje nieśmiertelne tchnienie. Dlatego nieznacznie karzesz upadających i strofujesz, przypominając, w czym grzeszą, by wyzbywszy się złości, w Ciebie, Panie, uwierzyli.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 145 (144), 1-2. 8-9. 10-11. 13cd-14)

Refren: Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu.

Będę Ciebie wielbił, Boże mój i Królu, *
i sławił Twoje imię przez wszystkie wieki.
Każdego dnia będę Ciebie błogosławił *
i na wieki wysławiał Twoje imię.

Pan jest łagodny i miłosierny, *
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *
i niech Cię błogosławią Twoi święci.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa *
i niech głoszą Twoją potęgę.

Pan jest wierny we wszystkich swoich słowach *
i we wszystkich dziełach swoich święty.
Pan podtrzymuje wszystkich, którzy upadają, *
i podnosi wszystkich zgnębionych.


DRUGIE CZYTANIE (2 Tes 1, 11 –2, 2)
Uświęcenie chrześcijan przynosi chwałę Chrystusowi

Czytanie z Drugiego Listu świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan.

Bracia:
Modlimy się zawsze za was, aby Bóg nasz uczynił was godnymi swego wezwania, aby z mocą udoskonalił w was wszelkie pragnienie dobra oraz czyn płynący z wiary. Aby w was zostało uwielbione imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa, a wy w Nim, za łaską Boga naszego i Pana Jezusa Chrystusa.
W sprawie przyjścia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, i naszego zgromadzenia wokół Niego prosimy was, bracia, abyście się nie dali zbyt łatwo zachwiać w waszym rozumieniu ani zastraszyć bądź przez ducha, bądź przez mowę, bądź przez list rzekomo od nas pochodzący, jakoby już nastawał dzień Pański.

Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 3, 16)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego;
każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (Łk 19, 1-10)
Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.

Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A był tam pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić.
Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: «Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu». Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy widząc to szemrali: «Do grzesznika poszedł w gościnę». Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: «Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie». Na to Jezus rzekł do niego: «Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło».

Oto słowo Pańskie.

Pierwszą myślą, która mi się w trakcie liturgii nasunęła, było to że mamy pieśń opartą na tekście tej Ewangelii. Pieśń kończy się wezwaniem "Zacheuszem jesteś ty". Zacząłem więc zastanawiać się w jakim sensie ja sam jestem Zacheuszem. Nie bardzo potrafiłem się odnaleźć w tej postaci. Zacheusz był niskiego wzrostu, ja jestem drągalem 190 cm wzrostu, był bardzo bogaty, a ja jeśli chodzi o sprawy materialne nie jestem człowiekiem opływającym w mamonę. Nie jestem też zwierzchnikiem celników. A wic klapa, nic się nie zgadza. A przecież śpiewamy: "Zacheuszem jesteś ty". Zacząłem więc myśleć, o czym w moim życiu można powiedzieć, że jest niskiego wzrostu. Co takiego we mnie jest małego, czego mi brakuje. Zacheusz słyszał o Jezusie i był ciekaw, chciał Go zobaczyć, dlatego wspina się na drzewo sykomory. Pomyślałem więc, że najbardziej brak mi miłości, nie ma jej w moim sercu do drugiego człowieka, nie ma jej do Boga.Myślęteż, że i samego siebie nie kocham. Owszem jak Zacheusz słyszałem o Jezusie. Przepowiedziano mi Dobrą Nowinę o Nim, ale czy ja w Nią w pełni uwierzyłem. Widzę, że jak Zacheusz wspinam się na drzewo, staram się pokazać z jak najlepszej strony. W jakiś sposób wspinam się, chciałbym okazać się większym niż jestem. I dzisiaj, pewnie nie pierwszy raz Jezus zatrzymał się przy mnie i powiedział jak do Zacheusza, zejdź prędko z drzewa, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu. Nie musisz się wspinać, napinać by spotkać Jezusa. On chce dziś przyjść do mnie, do mego serca i to mnie bardzo pocieszyło.
Ewangelia ma swój dalszy ciąg. Zacheusz przyjmuje Jezusa rozradowany, a następnie dzieli się swoim majątkiem z ubogimi, naprawia też krzywdy wyrządzone. A jak jest ze mną? Czy jestem rozradowany z tego, że Jezus chce przyjść do mnie? Trudno to tak określić. Na pewno zyskałem wielki pokój po tej konwiwencji. Nigdzie ekstra mnie nie posyłają. Mam pilnować Bydgoszczy, i bardzo dobrze. A jeśli będzie taka potrzeba i możliwość, mam służyć ewangelizacji. Żadnych fajerwerków. Żadnego wspinania się na drzewa. A tym co mam, mam się dzielić z potrzebującymi. To może być trudne, ale przecież nie niemożliwe. Dla Adonai nie ma spraw nierozwiązywalnych. Uczynił w moim życiu tak wiele, ufam że dokończy tego co rozpoczął.
Nie mówiłem tego echa na liturgii, wtedy te myśli były jeszcze bardzo nieuporządkowane, chaotyczne i w mojej pysze nie chciałem się zaplątać w słowach. Ale teraz po paru godzinach pomyślałem, że może warto te moje przemyślenia zanotować.

Moich lektur ciąg dalszy

Gdy wczoraj zamknąłem posta, to przeglądając wspominany nr GN zauważyłem kolejny fragment, który przykuł moją uwagę. Szymon Babuchowski prezentuje nieznany tekst pióra Karola Wojtyły pt "Misteria przyszłego papieża". Cytuje fragment tekstu przyszłego paieża. nt tajemnicy krzyża:
"Nie wolno być poza nią. Nikt nie potrafi jej już wyrwać z losów człowieka. Im bardziej usiłuje się tego dokonać, tym boleśniej wbija się ona w dzieje ludzkie. Człowiek albo się o nią rozbije, albo się przez nią ocali."
Myśl ta moim zdaniem znakomicie współgra z zanotowaną wczoraj wypowiedzią Edith Piaf.

Dziś wspomnienie św. Jadwigi śląskiej. Urodziła się w Bawarii około roku 1174. W trzynastym roku poślubiła księcia Henryka Brodatego, z którym miała siedmioro dzieci. Otaczała troską ubogich i chorych, dla których fundowała szpitale. Po śmierci męża schroniła się do klasztoru w Trzebnicy i tam zmarła 15 października 1243 roku.

Dla mnie zawsze kojarzyć się będzie z dzieciństwem, kiedy k/10 lat mieszkaliśmy pod Warszawą w Milanówku, gdzie chodziliśmy do kościoła pw św. Jadwigi Śląskiej
W brewiarzu można o niej przeczytać:

Z Żywota św. Jadwigi napisanego przez współczesnego autora
(Acta Sanctorum Octobris 8 [1853] 201-202)
Wytrwale dążyła do Boga

Wiedząc o tym, że żywe kamienie, przeznaczone na budowanie niebieskiego Jeruzalem, mają być wygładzone na tym świecie uderzeniami przeciwności i ucisków oraz że przez wiele utrapień wchodzi się do chwały niebieskiej i chwalebnej ojczyzny, służebnica Boża, Jadwiga, przyjmowała chętnie nawałę nieszczęść, i nie szczędząc siebie, umartwiała swe ciało częstym biczowaniem. Codziennie do tego stopnia wyniszczała się postami i wstrzemięźliwością, iż wielu dziwiło się, w jaki sposób słaba i delikatna niewiasta potrafi wytrzymać tego rodzaju udręczenia.
Im bardziej oddawała się umartwieniu ciała, zawsze jednak z rozwagą, tym bardziej wzrastała w mocy ducha i bogactwie łaski, a równocześnie pomnażał się w niej żar pobożności oraz miłości Bożej. Bardzo często wznosiła się ku Bogu tak gorącą tęsknotą, iż stawała się jakby nieczuła i nie zauważała, co się wokół niej działo.
Podobnie jak gorliwością swej duszy nieustannie dążyła ku Bogu, tak dobroczynną miłością pochylała się nad bliźnimi, rozdzielając hojne jałmużny potrzebującym. Świadczyła dobroczynną pomoc wspólnotom i poszczególnym osobom zakonnym przebywającym wewnątrz lub poza klasztorem, wdowom i sierotom, słabym i chorym, trędowatym i więźniom, podróżnym, matkom wychowującym małe dzieci. Nikomu spośród tych, którzy przychodzili szukać u niej pomocy, nie pozwalała odejść bez wsparcia.
Ponieważ zaś służebnica Boża nie zaniedbała żadnego dobrego czynu, który mogła wypełnić, Bóg obdarzył ją szczególną łaską. Gdy brakowało jej ludzkich środków do działania i sama czuła się wyczerpana fizycznie, przedziwną mocą Chrystusowej męki potrafiła wykonać wszystko, czego oczekiwali od niej bliźni przychodzący z prośbą w jakiejkolwiek potrzebie. Wszystkim, którzy się do niej uciekali w nadziei uwolnienia od nieszczęść, tak duchowych, jak cielesnych, udzielała pomocy zgodnie z łaskawą wolą Bożą.

Ten tekst bardzo mi pasuje do kolejnego, który znalazłem w książce o. Józefa Augustyna TJ pt "Gdzie jesteś Adamie". W rozdziale o miłości siebie samego pisze:
"Kiedy nie kochamy siebie, wówczas rozwija się w nas przesadny lęk przed dostrzeganiem naszych błędów, braków, a nawet przypadkowych pomyłek. Nie umiemy ich dostrzegać, akceptować, a tym bardziej wyznać ich przed bliźnimi. Sądzimy bowiem fałszywie, że przyznanie się do naszej ułomności, mogłoby spowodować jeszcze głębsze odrzucenie nas przez innych."

Jakoś zawsze wydawało mi się, że kogo jak kogo ale siebie kocham. Tymczasem osądzając sprawę wg powyższych kryteriów, muszę wyciągnąć jednoznaczny wniosek, nie kocham siebie, a w takim razie jak nazwać to co czuję do siebie samego.
Po raz kolejny muszę sięgnąć wstecz do dzieciństwa i spróbować sobie odpowiedzieć, czego w dzieciństwie nie akceptowałem a na czym tak naprawdę mi zależało. I jak wiele z tamtych czasów pozostało we mnie do dziś.
Poże pomogą mi w tym odnalezione właśnie listy do rodziców z wczesnych lat 50-tych. Mam oczywiście własne wspomnienia, ale te mogły ulec transformacji, natomiast zapisany tekst oddaje myślę dobrze stan mojego wnętrza.
Ale co z tego wyniknie zapiszę być może innym razem.
Na zakończenie jeszcze jeden tekst. Tym razem lekcja z dzisiejszej liturgii mszalnej:
(Rz 2,1-11)
Nie możesz wymówić się od winy, człowiecze, kimkolwiek jesteś, gdy zabierasz się do sądzenia. W jakiej bowiem sprawie sądzisz drugiego, w tej sam na siebie wydajesz wyrok, bo ty czynisz to samo, co osądzasz. Wiemy zaś, że sąd Boży według prawdy dosięga tych, którzy się dopuszczają takich czynów.
Czy myślisz, człowiecze, co osądzasz tych, którzy się dopuszczają takich czynów, a sam czynisz to samo, że ty umkniesz potępienia Bożego? A może gardzisz bogactwem dobroci, cierpliwości i wielkoduszności Boga, nie chcąc wiedzieć, że dobroć Jego chce cię przywieść do nawrócenia?
Oto przez swoją zatwardziałość i serce nieskłonne do nawrócenia skarbisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia się sprawiedliwego sądu Boga, który odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez wytrwałość w dobrych uczynkach szukają chwały, czci i nieśmiertelności - życie wieczne; tym zaś, którzy są przekorni, za prawdą pójść nie chcą, a oddają się nieprawości - gniew i oburzenie.
Ucisk i utrapienie spadnie na każdego człowieka, który dopuszcza się zła, najpierw na Żyda, a potem na Greka. Chwała zaś, cześć i pokój spotka każdego, kto czyni dobrze, najpierw Żyda, a potem Greka. Albowiem u Boga nie ma względu na osobę.

Bardzo mnie ów tekst osądza, bo to ja sądzę na prawo i lewo wszystkich dokoła, a mnie nikt nie ma prawa słowa powiedzieć.

Reminescencje z lektury

Dzisiaj wspomnienie św. Teresy z Avila, karmelitanki, patronki mojej siostry Teresy. Modląc się dziś Liturgią Godzin trafiłem na hymn w nieszporach, który mnie zaintrygował tym, że trzy pierwsze zwrotki kończą się tym samym wersem: "tym umierasz, że umrzeć nie możesz".
Ona umierała z miłości do Jezusa, żyjąc, działając, prowadząc reformę zakonu, zatracała się cała w miłości do ukochanego, którym był Jezus Chrystus.

1 Żyjąc, Tereso, umierasz zraniona
Miłością Pana, który mieszka w tobie;
Jemu oddałaś swą duszę i serce,
Lecz tym umierasz, że umrzeć nie możesz.

2 Życie zbyt długie i gorzkie wygnanie,
Zbyt ciężkie brzemię, które cię przygniata;
Tylko nadzieja jest twoim pokarmem,
Lecz tym umierasz, że umrzeć nie możesz.

3 Żarem palona tęsknoty nad siły,
Co dzień czekając na odejścia chwilę,
Śmierć już przeżywasz, by złączyć się z Bogiem,
Lecz tym umierasz, że umrzeć nie możesz.

4 Przyszła już wreszcie ostatnia godzina,
Przebite serce grotem serafina
W ogniu miłości, mocniejszej od śmierci,
Znalazło pełnię Bożego pokoju.

5 Chwała niech będzie na niebie i ziemi
Naszemu Bogu w Trójcy Jedynemu,
Który na drodze wiodącej do Niego
Zapala dla nas pochodnie świętości. Amen.

Inne skojarzenie ze św. Teresą. Dostałem onegdaj przy jakiejś okazji od mojej siostry ozdobną kartkę z sentencją jej patronki: "Nie lękaj się, Bóg sam wystarczy". Dziś ta sentencja towarzyszy mi w mojej posłudze. umieściłem ją nad biurkiem, by mi towarzyszyła. Jest to o tyle potrzebne i aktualne, że wciąż czekam na podjęcie misji katechisty wędrownego. Jeszcze dwa tygodnie.

Ponieważ zatytułowałem ten post: "Reminescencje z lektury", zamieszczę w nim parę zdań z lektury ostatniego nr GN z 13 października 2013r.
Najpierw myśl Julii Hartwig, 92 letniej poetki: "... naszą rzeczywistość tworzy to, to co niewidzialne, a dla obserwatora żyjącego tak długo ... staje się to coraz bardziej widzialnym i realnym.
"Nie ma takiego który by nie przeczuwał
że we wnętrzu jego ciemności
dokonuje się najważniejsze
a niewypowiedziane"
- notuje autorka w wierszu z ostatniego tomiku pt "Zapisane"
Ciemność, mrok w naszym wnętrzu to nie synonim zła, ale tajemnicy. Zagadki, którą dane jest nam rozwiązywać całe życie.

To ostatnie zdanie, zwróciło moją uwagę jako spowiednika, gdyż bywa, że przychodzą do mnie ludzie zaniepokojeni, nie mogący zobaczyć, czy wręcz zrozumieć otaczającej rzeczywistości, albo swego własnego wnętrza, dopatrując się natychmiast działania demona. Bywa że tak, ale niekoniecznie.

Zaraz po artykule o poezji Julii Hartwig, przychodzi w tymże nr GN artykuł o Edith Piaf. Zapisałem sobie fragment jej rozmowy z dziennikarzem:
"Czy Pani nie zwątpiła w Boga? Po tylu nieszczęściach, które na Panią zesłał? - ...
- Ależ proszę Pana, jak Pan może tak powiedzieć? - odpowiada Edith, a na jej twarzy wyraźnie widać zmartwienie. - Przecież Pan Bóg nieszczęść nie zsyła. To jest sama Miłość! Jakże Miłość mogłaby zesłać nieszczęścia? Proszę Pana, to, co Bóg na mnie zesłał, a Pan nazwał nieszczęściem, jest dla mnie największym skarbem. I tylko to zabiorę ze sobą do nieba.

Tak też się stało, wkrótce potem Edith Piaf zmarła.

Ale czy może być lepsza definicja czym jest w życiu chrześcijanina KRZYŻ?

Tyle na dziś.
Zapamiętajmy:
Bóg sam wystarczy
i
Jedynie co warto zabrać z tego świata na ten przyszły, to dobre przżycie cierpienia, które nas spotyka.

1 Żyjąc, Tereso, umierasz zraniona
Miłością Pana, który mieszka w tobie;
Jemu oddałaś swą duszę i serce,
Lecz tym umierasz, że umrzeć nie możesz.

2 Życie zbyt długie i gorzkie wygnanie,
Zbyt ciężkie brzemię, które cię przygniata;
Tylko nadzieja jest twoim pokarmem,
Lecz tym umierasz, że umrzeć nie możesz.

3 Żarem palona tęsknoty nad siły,
Co dzień czekając na odejścia chwilę,
Śmierć już przeżywasz, by złączyć się z Bogiem,
Lecz tym umierasz, że umrzeć nie możesz.

4 Przyszła już wreszcie ostatnia godzina,
Przebite serce grotem serafina
W ogniu miłości, mocniejszej od śmierci,
Znalazło pełnię Bożego pokoju.

5 Chwała niech będzie na niebie i ziemi
Naszemu Bogu w Trójcy Jedynemu,
Który na drodze wiodącej do Niego
Zapala dla nas pochodnie świętości. Amen.

Pompae diaboli, czyli rzecz o pysze.

Poprzedniego posta napisałem ot tak, by moi PT Czytelnicy wiedzieli, jeśli są zainteresowani, co porabiam, ale tak naprawdę otwarłem bloga z powodu lektury GN (ostatni nr, z 6.10). Zafrapował mnie artykuł ks. Jerzego Szymika, który ostatnio dość często publikuje w moim ulubionym tygodniku. W artykule "Diabeł nie ma kolan", czytamy:
"... istota sporu: kolana. Mieć je czy nie mieć? Używać czy nie?
Obraz przywołuje Joseph Ratzinger za apoftegmatami ojców pustyni, w "Duchu liturgii": "diabeł został zmuszony przez Boga do pokazania się niejakiemu opatowi Apollonowi. Diabeł był czarny, brzydki, o przerażająco wątłych członkach, przede wszystkim jednak nie miał kolan. Niezdolność klęczenia okazuje się zatem istotą elementu diabolicznego".

... na najgłębszym poziomie klęczenie jest realną, modlitewną postawą i zarazem znakiem czegoś duchowo największego: zwycięstwem pokory w boju z pychą we wnętrzu ludzkiego serca, uznaniem Boga i niepojętności Jego tajemnicy oraz tajemnicy Jego darów - życia i zbawienia. Kiedy nasza wolność zgina przed Nim kolana, nie przestajemy być wolni, przeciwnie: przypieczętowujemy ją tym aktem i postawą. Bo też klękamy przed Tym, który, by umyć nasze nogi, sam przed nami klęknął ..."

Tu parę słów mojego komentarza. Nie sądzę aby autor chciał w tym momencie deprecjonować tych, którzy z racji wieku lub choroby nie są już wstanie zgiąć swoich kolan. Mają jednak wewnętrzną postawę pokornego stanięcia przed Bogiem. Myślę też, że gdy człowiek staje wobec Pana z rękami wzniesionymi ku Niemu, aby Go wychwalać i uwielbiać, że nie jest to wyrazem nieuszanowania naszego Pana i Stwórcy. Natomiast wszystkim klękającym w Kościele pragnę zwrócić uwagę na to w jaki sposób to czynią. Niestety wielu czyni to niestarannie, i wcale nie ze względu na chorobę czy wiek. Bywa, że tak PT panowie i panie, bardziej dbają o swoje spodnie, czy pończochy niż o akt ukorzenia wobec Stwórcy. Czasem wygląda to komicznie, jakby przykucali w celu wypróżnienia zawartości żołądka, niestety od ołtarza dokładnie to widać, miewam czasem pokusę by zwrócić na to uwagę. Jak dotąd powstrzymuję się, ale czy długo jeszcze wytrzymam, nie wiem.

Dalej autor pisze nt pychy:
Pycha jest właściwą chorobą człowieka. Była grzechem Adama, jest grzechem naszym, kiedy uznajemy, że nie potrzebujemy Boga, że sami sobie poradzimy z życiem i śmiercią. Tymczasem prawda jest taka, że nie możemy bez Niego istnieć, a prawdziwa wielkość człowieka polega na tym, że tylko Bóg mu wystarcza.

Tu znowu mały wtręt. Urządzając się w nowym mieszkaniu i przeglądając papiery, by choć trochę wyrzucić, trafiłem na kartkę, którą ktoś przy jakiejś okazji podarował z takim tekstem: "Nie lękaj się, Bóg sam wystarczy" Zawiesiłem ją sobie nad biurkiem, by mi towarzyszyła na co dzień.

W tym też sensie pycha jest ściśle skorelowana z kłamstwem, jedno i drugie, głęboko od siebie zależne, podkarmiają się, rozwijając chorobę prowadzącą do śmierci.
Właściwym celem pychy i jej niezawodnym skutkiem jest bowiem zniszczenie człowieka. Jest to cel dalekosiężny, ukryty szczelnie za maskującymi go parawanami autonomii, emancypacji, odzyskania wolności etc., etc., które rzekomo są osiągalne tylko w oderwaniu od Boga jako owoc Jego zanegowania. Ale negacja Boga sama w sobie nie jest "skuteczna" - Boga zniszczyć się nie da. Natomiast człowieka - już tak. ...
... pycha należy istotnie do powabu szatana i ... jako taka prowadzi konsekwentnie do zniszczenia człowieka. (jest to tzw pompae diaboli). Czy "Czy wyrzekacie się powabu szatana (pompae diaboli)?" - to drugie z tzw wyrzeczeń chrzcielnych. Diabelski powab to (pseudo)uroki pewnego stylu życia, stylu, w którym celebracja własnego egotyzmu wywiedzionego z nikim i niczym nieograniczonego samostanowienia (ostatecznie z bezbożności, z negacji Boga) idzie w parze z pogardą dla człowieka, z okrucieństwem i przemocą, które stają się szczytem zabawy. Jest to pompatyczność najciemniejszych zaułków ludzkiej historii: Kaliguli i rzeźników wołyńskich, zarządców obozów koncentracyjnych i gułagów, Hitlera i Stalina. Mieć władzę po to, by móc tak żyć: zadając cierpienie i siejąc śmierć. Oto pompae diaboli.
Pierwotnie określenie to oznaczało wielkie, krwawe widowiska, pogański teatr, igrzyska, w których okrucieństwo było rozrywką, a zabijanie ludzi czymś spektakularnym. A więc anachronizm, bo walki gladiatorów już się nie odbywają? Niestety, nie. ... hipokryzja i polityczna poprawność, bliskie - jak każde kłamstwo - krewne pychy, stanowią przykrywkę, pod którą buzuje medialno-internetowa fascynacja przemocą i nasz, widzów, niejednoznaczny stosunek do globalnych obrazów cierpienia i śmierci. Obok godnych podziwu reakcji współczucia i pomocy pompae diaboli również jest prawdą o nas i czasach naszych: ból i poniżenie jednych jako szatański afrodyzjak dla drugich. Benedykt XVI uczył" "powab diabła [określa] pewien sposób życia, w którym nie liczy się prawda, ale pozór, nie szuka się prawdy, ale tego, co efektowne, sensacji, i pod pretekstem prawdy w rzeczywistości niszczy się ludzi, pragnie się niszczyć i kreować jedynie samych siebie na zwycięzców". ...
Pompae diaboli to świat, który zostaje sprowadzony do diabelskiego widowiska z pychą w centrum, pychą jako mistrzem ceremonii. Powabność diabła przybiera tu ostatecznie nieskłamaną postać: krwawej rozprawy z życiem i królowania śmierci.

Znowu słowo komentarza. Andersen, genialny bajkopisarz XIX wieczny, w bajce "Królowa śniegu", opisuje jak to szatan sporządził lustro, w którym cała rzeczywistość odbijała się przemieniona, jako zła i brzydka. Diabły chciały to swoje dzieło pokazać Bogu, ale gdy unosiły zwierciadło w górę, do nieba, wypadło im z rąk i roztrzaskało się na miliony okruchów. Gdy taki okruch wpadł jakiemuś człowiekowi do oka, zaczynał widzieć otaczający świat zniekształcony i brzydki. A jeśli następnie ten okruch dostał się do serca człowieka, zmieniał je w bryłę lodu, i tylko miłość mogła takiego nieszczęśnika uwolnić. Tak czyni Gerda, bohaterka bajki, poświęcając się by ocalić przyjaciela. Podobnie jest z tą pompae diaboli, nazywanej też ekstrementem diabła. Zatruwa on nasze wiszenie świata, a w następstwie zmienia nasze serce w kamień, czyniąc je nieczułym.

Autor wskazuje w zakończeniu na realny sposób wyjścia z tej sytuacji.
Pokora jest decydująca; pokora jest znakiem zbawienia. Poczucie zależności od Boga, uważność okazana bliźniemu, ustąpienie mu - są decydujące. I nie jest to rzecz drugorzędna; jest to kwestia absolutnie kluczowa dla drogi z bez-bożności do po-bożności. Prawie rówieśnik Apollona, syryjski ojciec Afrahat uczył kilkanaście wieków temu: "Pokorni są prości, cierpliwi, kochani, konsekwentni, prawi, potrafią czynić dobro, są roztropni, pogodni, mądrzy, spokojni, czynią pokój, są gotowi się nawrócić, życzliwi, głębocy, rozważni, piękni i upragnieni. ...
Uwolnienie od pychy równa się zruceniem ciężaru.

Gwałtu, co się dzieje

Właściwie nic takiego, aliści jednak coś.
Otwarłem dziś mego bloga i zawstydziłem się, prawie półtora miesiąca nic nie pisałem. A działo się wiele. Wróciłem z urlopu na początku września na Książęcą i zacząłem się dowiadywać co dalej ze mną będzie się działo. Okazało się, że mam zamieszkać na Domaniewskiej w Parafii NMP Matki Kościoła. Przewiozłem więc moje rzeczy i mieszkam. Pokój znacznie mniejszy od moich apartamentów na Książęcej, obliguje mnie to do eliminowania wielu rzeczy, idzie to opornie, bo jestem do moich "przydasiów" mocno przywiązany.Wspólnota, w osobie Odpowiedzialnego trochę się ze mnie nabija, dobrze mi tak, trzeba się zacząć nawracać. Przez ten czas odbyłem rekolekcje kapłańskie, byłem na konwiwencji rozpoczynającej rok, odprawiam msze, czasem spowiadam i walczę z "przydasiami". Chodzę trochę do tutejszych wspólnot, które mają braki w "oprezbiterowaniu" jak mawia Jurek S. Jest tych wspólnot sporo, a księży choć są chętni do posługi, w sumie niewielu. Wciąż nic nie wiem co dalej z moim wędrowaniem. Na konwiwencji wstałem, by potwierdzić moją gotowość, ale pewnie dopiero podczas konwiwencji wędrownych coś się wyjaśni. Jestem gotów iść wszędzie gdzie mnie poślą, ale oczywiście najbliższa memu sercu jest Bydgoszcz. Pan przewidzi.
Pod postem jest odniesienie do mapki okolicy gdzie mieszkam, jet tam też opcja "Street view", ze zdjęciami.

Domatowo wspomnienia.

Wiele razy już przyjeżdżałem do Donatowa, już nie pomnę od kiedy, ale pewnie od blisko 10 lat. Najczęściej latem, ale bywało, że spędzałem tu kilka dni i zimową porą. Domatowo, to wieś na Kaszubach, gdzieś w pół drogi między Puckiem a Wejherowem, trochę zagubiona w lasach. Moi kuzyni Oskarowie Wilscy wybudowali tu drewnianą chałupkę,

jako miejsce letniskowego wypoczynku dla siebie, swoich dzieci i przyjaciół. Od lat byliśmy z Marzenkę z Nimi zaprzyjaźnieni, korzystaliśmy często z ich gościnności, jeszcze gdy Ania i Mateusz byli mali. Pomieszkiwaliśmy u Nich najpierw na Zaspie, a później w Gdyni. Do Domatowa przyjechałem po raz pierwszy jeszcze za życia Marzenki, bodajże z Patrykiem, który miał coś koło 3 lat i bardzo marudził za swoją mamą Anią. Przyjeżdżałem tu i po śmierci Marzenki, w czasie wakacji. Był to okres, kiedy trochę pisałem wiersze(zamieszczałem je w blogu Wiersze Tęsknoty i inne) a także różne rozważania i opowiastki, a wśród nich Opowieści Starego Człowieka (zamieściłem sporo z nich w blogu Starego Człowieka).
Trochę przydługi ten wstęp. Piotr byłby to skomentował: Ty Tata musisz zawsze robić dłuuugieee wstępy!
Ale potrzebowałem takiego wstępu, gdyż znowu jestem w Domatowo, znowu siedzę w izdebce na pięterku

i znowu patrzę przez okno. Jak w 2007 roku. Nawet pora podobna. Właśnie wtedy 26.08. siedziałem jak dziś przy oknie i napisałem poniższy tekst

Stary Człowiek wygląda przez okno.
Stary Człowiek z zachwytem wyglądał przez okno izdebki w której umieściła go Kuzynka. Widok roztaczający się przed jego oczyma był bowiem rzeczywiście wspaniały. Szare, leniwie przesuwające się po niebie chmury, żywo kontrastowały z wszystkimi odcieniami zieleni lasów, pól i łąk. Szarzyzna chmur powodowała, że niewielki staw na wprost okna lśnił czystym srebrem, pomarszczonym lekkimi powiewami wiatru.
Wiatr był rzeczywiście leciutki, tylko najmniejsze gałązki drzew się poruszały, wpadał jednak do izdebki i chłodził nieco rozgorączkowaną twarz Starego Człowieka. Ostatnio pisanie nie szło mu zupełnie i pomysł, by opisać widok z okna spodobał się Mu się bardzo.
– Może opis czegoś z natury, wyciśnie z niego coś prawdziwego. – westchnął z nadzieją.
Za stawem, na wprost okna, teren podnosił się lekko i był pocięty szachownicą pól. Trudno byłoby ponazywać wszystkie odcienie zieleni tam występujące. Szarozielony łan żyta mocno kontrastował z ciemnozielonym poletkiem buraków, przechodzących w jeszcze ciemniejszy pas ziemniaków. Wyżej do okopowych przylegała do okopowych, żółtozielona uprawa jakiejś rośliny motylkowej.
– Może to łubin? Ale czy ja się na tym znam? Zresztą z tej odległości, któż zdoła to rozpoznać? – Stary Człowiek dalej wpatrywał się w widok za oknem.
Obok ciemnej zieleni kartofliska widniał fragment już zaoranego pola, być może po młodych ziemniakach, a dalej w prawo, zieleniło się jasno duże pole pastwiska.
Całość od góry zamknięta była pierzeją liściastego lasu, o tej porze roku jednolicie ciemnozielonego.
– Za dwa, trzy miesiące – kolorystyka się zmieni. Każde z tych drzew, będzie się pysznić wszystkimi odcieniami żółci, brązu i czerwieni, a pola będą brunatne po świeżej orce. –
Spojrzał znowu na staw. Od równo uprawionego zbocza, oddzielała staw, niechlujna połać dzikiego pastwiska, na którym kilka kęp drzew dawało nieco ciemniejsze plamy. Sam staw też był zasłonięty nieco drzewami oraz dachem stojącego obok domu.

Tak to wyglądało wtedy. A dziś? Wystarczy spojrzeć na załączone zdjęcie. Teren za stawem gdzieś praktycznie zniknął. Przez te 6 lat drzewa sporo wyrosły i zasłoniły ów malowniczy, wielokolorowy widoczek. To trochę jak z upływem czasu. Mi się wyfaje, że czas stoi w miejscu, ale gdy popatrzę na moje dzieci, na wnuki, widzę, że jednak czas upływa. Ale dla mnie jakby się cofał. Przed tymi 6 laty, kiedy pisywałem opowiadania o Starym Człowieku, sam czułem się staro. Dzisiaj obiektywnie patrząc postarzałem się o te 6 lat, a przecież duchem jakbym odmłodniał. Owszem, ruszam się wolniej, coraz bardziej niezgrabnie. Wiele czynności sprawia mi trudność, lecz duchem jakby mi lat ubywało. Przyszłość jest dla mnie tajemnicą. Nie wiem gdzie mnie Pan pośle, gdzie złożę swoje graty, ale myślę, Pan o tym wie, Pan los mój zabezpieczy. Czego mam się lękać, przed czym mam czuć trwogę? Wierzę, że kiedyś napewno dobroć Twą Panie zobaczę. I to mi wystarcza. Przynajmniej na dziś.

Wakacje 2013 cd

Zaczynam ostatni tydzień mojego urlopu. Jak już wcześniej chyba wspominałem, pierwszy tydzień spędziłem w Licheniu goszczony przez Piotra. Kolejny w Borne Sulinowo, gdzie z kolei gościły mnie siostry Karmelitanki z Klasztoru Matki Bożej Pojednania. Tydzień temu pojechałem do Grzybowa k/Kołobrzegu. Tu z kolei wynająłem pokój w ośrodku Rekolekcyjno Wypoczynkowym "Gwiazda Morza". Właściwie dopiero tam zacząłem wracać do siebie. Nabrałem ochoty na spacery. Nie chodziłem zresztą na plażę w ciągu dnia, gdyż słońce wyraźnie mi nie służy. Szedłem na spacer nad morze dopiero wieczorem, także aby oglądać zachody słońca.

To naprawdę imponujący widok, każdego dnia inny, zależnie od kierunku wiatru, zachmurzenia itp.
Dziś po mszy świętej i śniadaniu wyjechałem do Domatowa (3,5godz jazdy). Pogoda wspaniała, słonecznie, na drodze ruch niezbyt wielki. Kilka razy zatrzymywałem się na krótki postój, starannie omijając stacje Orlenu (bojkot!). Na miejsce przyjechałem w porze obiadowej. Zastałem tu Oskara z Joanną, którzy zresztą po południu pojechali do Gdyni. Zastałem Także Huberta z Kasią i dziećmi. Oni Wracają do Krakowa jutro rano. Będę więc kilka dni sam. Oskarowie obiecali, że przyjadą, ale nie sprecyzowali kiedy. Może we wtorek, może w środę lub czwartek. Plany abym zastępował proboszcza w Leśniewie, spełzły na niczym, w Leśniewie szykuje się duża impreza i proboszcz nie może wyjechać. Będę więc tylko jeździł do Leśniewa na wieczorną mszę. Poza tym, wreszcie będę spał do oporu, nie nastawiając budzika. Oczywiście mam pisanie pamiętnika Taty, spacery i nieco zajęć obsługi koło wyżywienia. Poza tym cisza i spokój. Tego myślę mi potrzeba. A za tydzień odjazd, kierunek Warszawa. Najdłuższy w tym roku przelot. Waham się tylko, czy jechać przez Toruń (autostrada), czy przez Elbląg i Ostródę. Odległość podobna, ale ta druga kombinacja ma chyba więcej odcinków jednopasmowych, ja zawsze wolę dwupasmowe szosy.
Refleksja do zapamiętania i wykorzystania na przyszłość. Zawsze biorę za wiele rzeczy. Ubrań wziąłem dwie walizki, i jest tego cztery razy za wiele. Także czytadeł i tp zbyt wiele. Cóż człowiek całe życie się uczy a i tak durakom umirajey.

I gdzie był Bóg? - reminescencje z lektury

Pytanie zawarte w tytule posta wraca do nas jakże często. Dziś zaczerpnąłem je z Gościa Niedzielnego z 18 sierpnia 2013 roku, ale przecież już tyle razy stawialiśmy sobie to pytanie. W czasie ostatniej wojny światowej w obozach koncentracyjnych takich jak Auschwitz ludzie selekcjonowani do komory gazowej stawiali sobie to pytanie, podobnie było w łagrach Kołymy czy Workuty. Padało to pytanie podczas rewolucji francuskiej, gdy mordowano katolików w Wandei, nie chcących uznać poprawności politycznej, że wszyscy ludzie są braćmi, z wyjątkiem tych, którzy się z tego braterstwa wyłamując marząc o ancien regime. Pytanie to padało w okopach Wielkiej Wojny gdy zmagające się ze sobą armie używały trujących gazów. Także gdy bolszewicy podczas rewolucji październikowej eksterminowali księży, tak prawosławnych jak katolickich uznając ich jako nie nadających się do reedukacji. Już w bieżącym stuleciu pytanie to zadawało sobie wielu ludzi po terrorystycznym ataku na Word Trade Center. Zadawano sobie też to pytanie w Rwandzie w 1993 roku, podczas masakry dokonanej na Tutsi przez Hutu, o czym pisze Marcin Jakimowicz we wspomnianym wyżej numerze Gościa Niedzielnego. Do tego artykułu wrócę za chwilę, ale najpierw chciałbym przypomnieć co na ten temat mówi Pismo Święte.
Łk 13, 1-5
1 W tym samym czasie przyszli niektórzy i donieśli Mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. 2 Jezus im odpowiedział: Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, że to ucierpieli? 3 Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. 4 Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jerozolimy? 5 Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie.
W tym krótkim fragmencie Jezus jakby podsumowuje wszystkie ludzkie tragedie, które ludzie robią ludziom. Stawia je nam jako ostrzeżenie i wezwanie do nawrócenia.
Wymieniałem wyżej różne okropności, które ludzie zgotowali ludziom. Jakimowicz we wspomnianym artykule pisze:
Gdzie był? Weźmy do ręki kalendarz. Rosja wrze, przygotowując bolszewicką rewolucję 1917 roku. Niebawem krew poleje się strumieniami. Wokół wybuchają bomby I wojny światowej. Na krańcu Europy troje pastuszków otrzymuje przesłanie mające przesądzić o losach świata. Maryja mówi, że nadejdzie jeszcze straszliwsza wojna, a Rosja zaleje świat swymi błędnymi naukami. Kto uwierzy niepiśmiennym pastuchom? Kolejny przykład. Przywołuję go nie ex cathedra, ale jako prywatne spostrzeżenie, całkowicie ufając werdyktowi Kościoła, który dotąd nie wypowiedział się o prawdziwości objawień. O Medjugorie, ukrytej w górach Hercegowiny, zabitej dechami wiosce nie usłyszałby nikt, gdyby nie jedno wydarzenie. 24 czerwca 1981 roku kilkoro dzieci ujrzało na wzgórzu Podbrdo postać kobiety. Gospa (po chorwacku Pani) przedstawia się jako: „Kralica Mira” (Królowa Pokoju).
Ludzie przypomnieli sobie ten zwrot, gdy dokładnie w 10. rocznicę objawień (przypadek?) Słowenia ogłosiła niepodległość, co dało początek krwawej wojnie na Bałkanach. Chorwacja wystąpiła z federacji Jugosławii, a armia serbska zaatakowała Słowenię. Świat osłupiał, czytając o masakrze ośmiuset w Srebrenicy, oblężeniu Sarajewa, tysiącach gwałtów…
Rwanda

Temat powracający jak bumerang. Nastolatki z Kibeho twierdzą, że widziały Matkę Jezusa. Powtarzają Jej przesłanie: „Przyszłam przygotować drogę mojemu Synowi, ale wy tego nie chcecie zrozumieć. Czas, który wam pozostał, jest już krótki”. O tych słowach ludzie przypominają sobie dopiero po straszliwej rzezi. Wracają do słów objawień, kupują książki, kserują orędzia… Bardzo płakała 15 sierpnia 1982 roku płakała. Dziewczęta ujrzały Ją przygnębioną, niezmiernie smutną, zalaną łzami. Tego dnia w Kibeho zgromadziło się ponad 10 tys. osób. Dziewczęta dotknęły piekła. Ujrzały przerażające sceny: rzeki spływające krwią, tłum mordujących się nawzajem ludzi, rozrzucone na polach czaszki, ciała bezwładnie walające się po wzgórzach. „Wszystko płonęło. Widziałam głębokie ciemne doły, głowy rozrąbane na pół” – opowiadała Alphonsine, jedna z widzących.
Po 12 latach, gdy wieczorem 6 kwietnia 1994 roku samolot prezydenta Rwandy Juvénala Habyarimany został zestrzelony nad Kigali przez „nieznanych sprawców”, Hutu sięgnęli po maczety. Kraj Tysiąca Wzgórz spłynął krwią, a widzenie stało się faktem. Paramilitarne bojówki Interahamwe, składające się głównie z członków plemienia Hutu, rozpoczęły systematyczne mordowanie ludności Tutsi. Kibeho również spłynęło krwią. Atmosfera była gęsta od agresji. W kościele stłoczył się 5-tysięczny przerażony tłum. Starcy, dzieci, kobiety. Do tej pory świątynie były azylem. Tym razem stało się inaczej. Oprawcy wybili w murze kościoła dziury. Wlali przez nie benzynę. Wrzucili do świątyni granaty. Ci, którzy nie zginęli od wybuchu, spłonęli żywcem. Dziś o wyrąbanych w murze dziurach przypominają ogromne, jaskrawe, fioletowe plamy. Rok później, w kwietniu 1995 roku, na placu objawień dopuszczono się rzezi na uchodźcach wojennych, którzy schronili się w Kibeho. Znów rzekami płynęły stosy trupów. –
Więcej z tego artykułu można znaleźć: na http://gosc.pl/doc/1663601.I-gdzie-byl-Bog
Może jeszcze tyle:
Z Kibeho płynęło przypomnienie, że cierpienia, życiowe zawirowania i rany są kanałami Bożej łaski. 15 maja 1982 roku Nathalie usłyszała: „Nikt nie wchodzi do nieba, nie cierpiąc”, a innym razem: „Dziecko Maryi nie rozstaje się z cierpieniem”. Usłyszała, że cierpienie jest sposobem na odpokutowanie za grzechy świata. Maryja wielokrotnie wzywała do szczerej, gorliwej modlitwy za świat i nieustannego szturmu do nieba w intencji Kościoła, który – jak zapowiedziała – „czekają wkrótce poważne przykrości”. Wezwała do umiłowania modlitwy różańcowej.
W tymże samym numerze Gościa znajduje się wywiad z Ojcem Andrzejem Jakackim palotynem od lat pracującym w Rwandzie. Mówi O. Andrzej:
Okrucieństwo wydarzeń w Rwandzie opisywane było w stylu: „Piekło jest puste – wszystkie diabły zgromadziły się w Rwandzie”. A Bóg był tam nieobecny? On im ustąpił? Na ziemi nie ma miejsca, które by do Niego nie należało. On nigdy nie ucieka przed złem. On zawsze wchodzi w jego centrum, by zmienić bieg wydarzeń świata i ratować człowieka, który jest autorem tego zła Szczytem interwencji Boga jest wcielenie, które wybrzmiewa przede wszystkim w tajemnicy krzyża. I tak jak na Golgocie Jezus był obecny, przyjmując konsekwencje zła - cierpienie i czyniąc z niego "materiał" odkupienia, tak był też obecny wśród tych, którzy cierpieli i umierali w Rwandzie. On był we łzach i krzyku przerażenia, w ludzkich obliczach zniekształconych przez ból, w jękach ofiar przyjmujących ciosy maczet, w płynącej krwi, w agonii każdego z maltretowanych. On umierał razem z nimi. (...) On umierał ponownie w Rwandzie jak umiera w każdym z powodu ludzkiej zbrodni.
Zetknąłem się z sądem, że ludobójstwo w Rwandzie świadczy o nikłym efekcie działań ewangelizacyjnych w tym kraju. Myślę, że to jednak opinia krzywdząca. Chrześcijaństwo w Afryce jest stosunkowo młode, zwłaszcza w porównaniu do Europy, gdzie ma już tradycję dwutysięcy lat, a przecież właśnie w Europie w ciągu tylko ostatnich 200-300 lat miały miejsce przeogromne cierpiena zadawane ludziom przez ludzi, często w imię Boga. Nie gorszmy się więc tym co zaszło w Rwandzie. Nie gorszmy się, ale potraktujmy to jako wezwanie do naszego nawrócenia.

Praca w winnicy Pańskiej

W tym tygodniu jestem w Ośrodku Rekolekcyjno-wypoczynkowym "Gwiazda Morza", prowadzonym w Grzybowie k/Kołobrzegu przez księży Marianów. Jest tu odprawiana o 7.30 Msza św połączona z Jutrznią. Przypomina mi to czasy seminaryjne, kiedy takie połączenie liturgii miało miejsce. Niestety nie ma tu zwyczaju by mówić homilię, choć są księża, którzy mogliby to robić, są też wierni (wczasowicze), którym by to nie zaszkodziło. Ale jako rzekłem, nie ma takiego zwyczaju. Dzisiejsze słowo jednak jest tak piękne, że korci mnie aby parę słów komentarza zamieścić.

Wspomnienie św. Piusa X, papieża.

PIERWSZE CZYTANIE (Sdz 9,6-15)
Przypowieść o drzewach wybierających króla

Wszyscy możni miasta Sychem oraz cały gród Millo zgromadzili się i przyszedłszy na równinę, gdzie stała stela w Sychem, ogłosili Abimeleka królem.
Doniesiono o tym Jotamowi, który poszedłszy, stanął na szczycie góry Garizim, a podniósłszy głos, tak do nich wołał: „Posłuchajcie mnie, możni Sychem, a Bóg usłyszy was także. Zebrały się drzewa, aby namaścić króla nad sobą. Rzekły do oliwki: «Króluj nad nami!» Odpowiedziała im oliwka: «Czyż mam się wyrzec mojej oliwy, która służy czci bogów i ludzi, aby pójść i kołysać się ponad drzewami?» Z kolei zwróciły się drzewa do drzewa figowego: «Chodź ty i króluj nad nami!» Odpowiedziało im drzewo figowe: «Czyż mam się wyrzec mojej słodyczy i wybornego mego owocu, aby pójść i kołysać się ponad drzewami?» Następnie rzekły drzewa do krzewu winnego: «Chodź ty i króluj nad nami!» Krzew winny im odpowiedział: «Czyż mam się wyrzec mojego soku, rozweselającego bogów i ludzi, aby pójść i kołysać się ponad drzewami?» Wówczas rzekły wszystkie drzewa do ostu: «Chodź ty i króluj nad nami!» Odpowiedział oset drzewom: «Jeśli naprawdę chcecie mnie namaścić na króla, chodźcie i odpoczywajcie w moim cieniu! A jeśli nie, niech ogień wyjdzie z ostu i spali cedry libańskie»”.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 21,2-3.4-5.6-7)

Refren: Król się weseli z Twej potęgi, Panie.

Panie, król się weseli z Twojej potęgi *
i z Twojej pomocy tak bardzo się cieszy.
Spełniłeś pragnienie jego serca *
i nie odmówiłeś błaganiom warg jego.

Bo pomyślne błogosławieństwo wcześniej nań zesłałeś, *
szczerozłotą koronę włożyłeś mu na głowę.
Prosił Ciebie o życie, Ty go obdarzyłeś *
długimi dniami na wieki i na zawsze.

Wielka jest jego chwała dzięki Twej pomocy, *
ozdobiłeś go dostojeństwem i blaskiem.
Boś go błogosławieństwem uczynił na wieki, *
napełniłeś go radością Twojej obecności.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Hbr 4,12)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Żywe jest słowo Boże i skuteczne,
zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.


EWANGELIA (Mt 20,1-16a)
Przypowieść o robotnikach w winnicy

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść:
„Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy.
Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: «Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam». Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił.
Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: «Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?» Odpowiedzieli mu: «Bo nas nikt nie najął». Rzekł im: «Idźcie i wy do winnicy».
A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: «Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych». Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze.
Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: «Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekoty». Na to odrzekł jednemu z nich: «Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czy nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?»
Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi”.

A teraz moje 5 groszy.
Kiedy byłem małym, może 10 letnim chłopcem, byłem pod dużym wpływem mojej babci, która z nami mieszkała. Pilnowała abym odrabiał akuratnie lekcje, abym pamiętał o pacierzu i takie tam jeszcze. Otóż babcia twierdziła, że w niebie będą lepsze i gorsze miejsca, bliżej i dalej od Pana Boga. Jakie miejsce otrzymamy w niebie będzie zależeć od naszego zachowywania tu na ziemi podczas całego naszego życia. Dzisiaj gdy czytam Ewangelię o pracujących w winnicy robotnikach, muszę stwierdzić, że babcina hipoteza jakoś się mija z nauczaniem Pana Jezusa. Rozumiem dobre intencje babci, która w ten sposób chciała mnie wdrożyć w praktyki pobożnościowe, ale trzeba pamiętać, że dziecko łatwo nasiąka pewnymi myślami a gdy dorasta weryfikuje je z napotkaną rzeczywistością. Mi w każdym razie takie "staranie" się aby na dobre miejsce w niebie zasłużyć nie odpowiadało, uważałem, że wystarczy się na niebo załapać, a jakie tam miejsce będzie, to już wszystko jedno, może i lepiej gdy nie będę pod stałym nadzorem Pana Boga. Musiało minąć wiele lat abym zrozumiał, że tak naprawdę nigdy moim staraniem nie jestem wstanie na niebo zasłużyć. Zostało mi ono podarowane poprzez łaskę Bożą daną w śmierci Krzyżowej Pana Jezusa. Moje grzechy zostały darowane w ofierze krzyżowej, wina przebaczona, skreślony zapis dłużny. A niebo zostało otwarte dla mnie i dla każdego człowieka dzięki Zmartwychwstaniu Pana Jezusa. Mówi św. Paweł "łaską jesteście zbawieni, przez wiarę". A więc mam uwierzyć, że czyn zbawczy Jezusa Chrystusa dotyczy mnie, że jest to dar Bożej Miłości, na którą ja mam też miłością odpowiedzieć, czyli żyć zgodnie z przykazaniami i Ewangelią. No dobrze, ale co do tego ma dzisiejsza Ewangelii o robotnikach najmowanych do pracy w winnicy. Ma i to bardzo wiele. Jak gospodarz wychodzi na rynek szukać robotników do pracy w winnicy,

(wychodzi o różnych porach), tak i Pan Bóg szuka nas prze całe życie i na początku życia, i w młodości, w sile wieku i u schyłku naszych lat. Zawsze nam proponuje abyśmy poszli pracować w Jego winnicy. Zawsze też, bez względu na to kiedy usłyszymy jego wezwanie proponuje nam jednakową zapłatę. Ewangelicznego denara, czyli życie wieczne w niebie.

Czym więc ma być podjęcie pracy w winnicy pańskiej? Przede wszystkim uwierzenie Bożej Miłości, odpowiedzeniem poprzez wiarę na tą Miłość. Bo tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy miał życie wieczne.
dla mnie osobiście? Po moim dzieciństwie z babcią, przyszły lata bunty i niechęci do pracy w winnicy. Gospodarz winnicy był jednak wobec mnie cierpliwy i wielokrotnie proponował mi podejmowanie pracy w Jego winnicy. Jedną z Jego propozycji było zaproszenia na Drogę Neokatechumenalną, było to około godziny szóstej. A po śmierci mojej żony, już chyba dochodziła godzina jedenasta, Pan zaprosił mnie do swojej Winnicy raz jeszcze, tym razem do seminarium, ale zawsze umawiał się ze mną na denara, nie mniej i nie więcej. I Jemu niech będzie chwała i dziękczynienie.

Wspomnienie św. Jacka, prezbitera. - Rzecz o pokorze.

Dziś parę uwag dotyczących Słowa Bożego


PIERWSZE CZYTANIE (Joz 24,14-29)
Odnowienie przymierza w Sychem

Czytanie z Księgi Jozuego.

Jozue zgromadził wszystkie pokolenia Izraela w Sychem. Wtedy przemówił do całego narodu:
„Bójcie się więc Pana i służcie Mu w szczerości i prawdzie. Usuńcie bóstwa, którym służyli wasi przodkowie po drugiej strome Rzeki i w Egipcie, a służcie Panu. Gdyby jednak wam się nie podobało służyć Panu, rozstrzygnijcie dziś, komu służyć chcecie, czy bóstwom, którym służyli wasi przodkowie po drugiej stronie Rzeki, czy też bóstwom Amorytów, w których kraju zamieszkaliście. Ja sam i mój dom służyć chcemy Panu”.
Naród wówczas odrzekł tymi słowami: „Dalekie jest to od nas, abyśmy mieli opuścić Pana, a służyć bóstwom obcym. Czyż to nie Pan, Bóg nasz, wyprowadził nas i przodków naszych z ziemi egipskiej, z domu niewolników? Czyż nie On przed oczyma naszymi uczynił wielkie znaki i ochraniał nas przez całą drogę, którą szliśmy, i wśród wszystkich ludów, pomiędzy którymi przechodziliśmy? Pan ponadto wypędził przed nami wszystkie te ludy wraz z Amorytami, którzy mieszkali w tym kraju. My chcemy również służyć Panu, bo On jest naszym Bogiem”.
I rzekł Jozue do ludu: „Wy nie możecie służyć Panu, bo jest On Bogiem świętym i jest Bogiem zazdrosnym i nie przebaczy wam występków i grzechów. Jeśli opuścicie Pana, aby służyć bogom obcym, ześle na was znów nieszczęścia, a choć przedtem dobrze wam czynił, wtedy sprowadzi zagładę”.
Lecz lud odrzekł Jozuemu: „Nie! My chcemy służyć Panu”. Jozue odpowiedział ludowi: „Wy jesteście świadkami przeciw samym sobie, że wybraliście Pana, aby Mu służyć”. I odpowiedzieli : „Jesteśmy świadkami”. „Usuńcie więc bogów obcych spośród was i zwróćcie serca wasze ku Panu, Bogu Izraela”. I odrzekł lud Jozuemu: „Panu, Bogu naszemu, chcemy służyć i głosu Jego chcemy słuchać”.
Zawarł więc Jozue w tym dniu przymierze z ludem i nadał mu ustawę i nakaz w Sychem. Jozue zapisał te słowa w księdze Prawa Bożego. Wziął następnie wielki kamień i wzniósł go tam pod terebintem, który jest w miejscu poświęconym Panu. Następnie Jozue rzekł do zgromadzonego ludu: „Patrzcie, oto ten kamień będzie dla was świadkiem, ponieważ on słyszał wszystkie słowa, które Pan mówił do nas. Będzie on świadkiem przeciw wam, abyście się nie wyparli waszego Boga”. Wtedy Jozue odprawił lud i każdy pospieszył do swojej posiadłości.
Potem umarł Jozue, syn Nuna, sługa Pana, mając sto dziesięć lat.

Oto słowo Boże.


PSALM RESPONSORYJNY (Ps 16,1-2a i 5.7-8.11)

Refren: Pan mym dziedzictwem, moim przeznaczeniem.

Zachowaj mnie, Boże, bo chronię się do Ciebie, *
mówię do Pana: „Tyś jest Panem moim,
Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, *
to On mój los zabezpiecza”.

Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, *
bo serce napomina mnie nawet nocą.
Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, *
On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.

Ty ścieżkę życia mi ukażesz, *
pełnię Twojej radości
i wieczną rozkosz *
po Twojej prawicy.


ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Mt 11,25)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi,
że tajemnice królestwa objawiłeś prostaczkom.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.


EWANGELIA (Mt 19,13-15)
Jezus błogosławi dzieci

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Przynoszono do Jezusa dzieci, aby włożył na nie ręce i pomodlił się za nie; a uczniowie szorstko zabraniali im tego. Lecz Jezus rzekł: „Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie”. Włożył na nie ręce i poszedł stamtąd.

Oto słowo Pańskie.


Moje rozważanie Słowa chciałbym zacząć od lekcji z Księgi Jozuego. Zgromadzenie w Sychem jest drugim zapisanym w Świętej Księdze Zgromadzeniem Ludu Izraela. Pierwsze takie Zgromadzenie miało miejsce pod Górą Synaj, kiedy Bóg nadał ludowi Izraela Prawo, Dziesięć Słów i zawarł z nimi Przymierze. Dzisiejsza lekcja opisuje drugie takie Zgromadzenie, już po wejściu do Ziemi Obiecanej. Jozue odnawia Przymierze Boga z ludem. Zaczyna od słów:
„Bójcie się więc Pana i służcie Mu w szczerości i prawdzie. Usuńcie bóstwa, którym służyli wasi przodkowie po drugiej strome Rzeki i w Egipcie, a służcie Panu. Gdyby jednak wam się nie podobało służyć Panu, rozstrzygnijcie dziś, komu służyć chcecie, czy bóstwom, którym służyli wasi przodkowie po drugiej stronie Rzeki, czy też bóstwom Amorytów, w których kraju zamieszkaliście. Ja sam i mój dom służyć chcemy Panu”
Lud już wszedł do Ziemi Obiecanej, już doświadczył wielkich dzieł Pana, a jednak Jozue wzywa, by usunąć obce bóstwa. Myślę, że to wezwanie bardzo mocno dotyczy każdego z nas, a może szczególnie tych, którzy osiągnęli już pewien stopień zażyłości z Bogiem. Już wyćwiczyliśmy się w cnocie i wydaje się może nam, że już trzymamy Pana Boga za nogi. A jednak Jozue mówi nam, usuńcie bóstwa, którym służyli wasi przodkowie po tamtej stronie rzeki. Jozue jest figurą Jezusa Chrystusa. Dzisiaj do nas przemawia sam Jezus. Usuńcie bóstwa, którym służyli wasi ojcowie po tamtej stronie rzeki. Izrael przeszedł przez Jordan, Jordan w którym kiedyś Jan Chrzciciel będzie udzielał chrztu nawrócenia, w który sam Jezus przyjął chrzest, biorąc w tym znaku nasze grzechy zostawione w wodach Jordanu na siebie. Nas ta sytuacja dotyka o tyle, że ochrzczeni jako dzieci, wciąż odwracamy się od Jedynego Boga a zwracamy się ku różnym idolom tego świata. Naród Izraelski odpowiada Jozuemu"
„Dalekie jest to od nas, abyśmy mieli opuścić Pana, a służyć bóstwom obcym."
I wspomina wielkie dzieła Pana, których byli świadkami podczas podboju Palestyny. Jakżeż bliskie jest to nam, którzy już nieco wyćwiczyliśmy się w cnocie. Ja miałbym służyć idolom, ja miałbym zgrzeszyć. Nigdy w życiu. Jakże mało znamy samych siebie. Jozue wie o tym, i mówi do ludu a także do nas:
„Wy nie możecie służyć Panu, bo jest On Bogiem świętym i jest Bogiem zazdrosnym i nie przebaczy wam występków i grzechów. Jeśli opuścicie Pana, aby służyć bogom obcym, ześle na was znów nieszczęścia, a choć przedtem dobrze wam czynił, wtedy sprowadzi zagładę”.
Po raz drugi Jozue zwraca uwagę, że Bogu trzeba służyć całym sobą, że nie można mieć serca podzielonego. Bowiem łatwo możemy siebie samych oszukać. Wydoskonaliliśmy się w wielu cnotach. Odrzuciliśmy już wiele idoli. Żyjemy moralnie, pobożnie i cnotliwie. Ale bywa, że nie zauważamy jednego, dobrze ukrytego idola, którym jest nasze ego, którym jesteśmy sami dla siebie bożkiem.
Tak pisze o tym Matka Teresa od Jezusa (z Avilla) w dziełku "Zamek wewnętrzny":
"Poznałam kilka dusz, a nawet sądzę, że mogę powiedzieć wiele, które dotarły do tego stanu, i pozostawały w nim, i przeżyły wiele lat w tej prawości i nienaganności duszy i ciała, na ile można to zrozumieć. A po ich upływie, gdy już zdawało się, że powinny być panami tego świata, a przynajmniej całkiem świadomymi jego ułudy, gdy Jego Majestat poddał je próbie w sprawach niezbyt wielkich, zareagowały na to tak wielkim oburzeniem i ściśnięciem serca, że wprawiały mnie tym w osłupienie, a nawet w wielkie zatrwożenie. Na udzielenie im bowiem rady nie ma sposobu, gdyż - jako że od tak długiego czasu prowadzą cnotliwe życie - wydaje im się, że to oni mogą pouczać innych, i że mają nadmiar powodów do odczuwania tego w taki sposób."
Czy jest więc jakieś "lekarstwo", by wykorzenić i tego zakamuflowanego idola, jakim jesteśmy dla siebie samych? Otóż jest. Matka Teresa właśnie na niego wskazuje. To pokora. A czym jest pokora? Na samo to słowo ciarki nam po plecach chodzą i się wzdrygamy i otrząsamy z obrzydzeniem. A jednak bez pokory ani rusz. Zainteresowanych odsyłam do konkordancji biblijnej, by znaleźli hasło pokor, pokorny i odczytali stosowne teksty w których Święta Księga mówi na temat pokory. W tym miejscu wspomnę tylko jeden przykład, pokazujący czym powinna być pokora: Król Dawid przeżywał w swoim życiu lepsze i gorsze doświadczenia. Otóż zdarzyło się tak, że jego syn Absalom dokonał czegoś w rodzaju zamachu stanu, obwołał się królem i pociągnął za sobą wielką część Izraela. Dawid musiał uciekać z Jerozolimy niepewdny swego życia. Wraz garstką najwierniejszych sług, boso, z odkrytą głową ucieka. Idzie zboczem góry Oliwnej, tej samej, która kiedyś będzie świadkiem męki konania Jezusa w Getsemani. Dawid ucieka a po przeciwnym stoku doliny towarzyszy mu Szimei, dworzanin poprzedniego króla Saula. Szimei urąga Dawidowi. Woła: precz, precz mężu krwawy. Dobrze, że cię to spotkało, i wymyśla królowi od ostatnich. Któryś z towarzyszy Dawidowi, jak długo ten pies będzie ujadał, pozwól panie a pójdę i ciosem miecza skończę z nim. To nasza postawa, gdy ktoś nam urąga, być może niesłusznie. Chcielibyśmy natychmiast go uciszyć, zdławić krytykę w zarodku. A co mówi Dawid? Co ja mam wspólnego z wami synowie Serui? Jeśli nawet mój syn, który wyszedł z moich lędźwi, nastaje na moje życie to cóż dopiero ten Benjaminita. Skoro on mi urąga to znaczy, że Pan mu pozwolił. Urągaj Dawidowi. Może wejrzy Pan na moje upokorzenie i wróci mnie jeszcze do Jerozolimy. Myślę, że właśnie na tym polega pokora. Przeciwstawną postawą jest pycha. Przykładem człowieka pysznego jest Nabal. (możemy jego historię przypomnieć sobie czytając 25 rozdział 1 Księgi Samuela). Tu chcę zwrócić uwagę na jedną cechę Nabala. Jest on człowiekiem mocno zadufanym w sobie, człowiekiem, któremu nikt, nic nie może powiedzieć, zwrócić uwagę. Taki człowiek widzi tylko samego siebie i sobie samemu oddaje cześć. Jakże często nawet w naszej cnotliwości jesteśmy takimi Nabalami?
Jaką drogę należy więc obrać, by wzrastała w nas cnota pokory? Ewangelia nam to podpowiada. Jezus mówi:
„Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie”
Trzeba nam stać się jak dzieci, być pełnymi zaufania do Ojca w niebie. Na pytanie apostołów, któż może się zbawić? Jezus odpowiada" U ludzi to niemożliwe, ale dla Boga nic nie jest niemożliwe. Zaufajmy Ojcu w niebie.
I jeszcze na zakończenie jeszcze jedna refleksja dotycząca lekcji z Księgi Jozuego:
Na stanowcze wezwanie Jozuego: "wy nie możecie służyć Panu, bo jest On Bogiem świętym ..." lud odpowiada: "Panu, Bogu naszemu, chcemy służyć i głosu Jego chcemy słuchać"; Wtedy Jozue stawia pod terebintem kamień i mówi, ten kamień będzie świadkiem waszego wyboru, waszego przyrzeczenia. Ten kamień kojarzy mi się z pewnym tekstem świętego Pawła, który mówi, że na pustyni ludowi towarzyszyła skała duchowa z której lud mógł pić a skałą tą był Chrystus. Myślę, że prawdziwym świadkiem naszego opowiadania się za Bogiem jest właśnie Chrystus. On powiedział, czy nie słyszeliście, że kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym albo skałą upadku. Jezus jest gwarantem naszej więzi z Bogiem. Przyjęty do naszego życia jest kamieniem węgielnym, na którym wspiera się cała budowla naszego życia, odrzucony jest skałą upadku.

Wakacje 2013

Nareszcie wakacje. Nareszcie można się wyspać, poczytać i robić wiele spraw; na które w ciągu roku zawsze brak czasu. W tym roku urlop zacząłem dopiero 5 sierpnia, czyli o miesiąc później jak w latach ubiegłych, trudno wyczuć dlaczego tak być musiało, ale nie marudźmy, co było to było, już się nie wróci i trzeba się cieszyć chwilą obecną. Pierwszy tydzień spędziłem w Licheniu u Piotra. Gdyby nie koszmarne upały byłoby bardzo miło, a tak było tylko miło. Piotr niestety miał swoje obowiązki i nie mógł mi poświęcić tyle czasu ile byśmy chcieli. Tylko wieczory mogliśmy spędzać wspólnie, najczęściej oglądając jakiś mrożący krew w żyłach film, lub mecz piłki nożnej. Ot takie męskie przyjemności. W minioną niedzielę skoro świt wyjechałem do Borne Sulinowo, by odprawić o 12.15 mszę w kaplicy sióstr. Jest mi tu jak zawsze, jak u Pana Boga za piecem. Może aż za miło, powinienem się ruszać a tu łóżeczko pachnie by się słodko zdrzemnąć. Ale poza spaniem dość ostro pracuję przepisując pamiętnik Taty. Przez moje gapiostwo straciłem plik i musiałem wrócić do starego backup'a, ale już sporo nadrobiłem powiększyłem dwukrotnie zachowany tekst. Cóż poza tym, że śpię robię w Borne. Odprawiam siostrom mszę, modlę się z nimi jutrznią i nieszporami no i czytam. O wcześniejszych moich lekturach może napiszę osobno parę uwag, tutaj tylko wspomnę, że czytam otrzymaną od Piotra niewielką książeczkę jego autorstwa "Bioetyczny Labirynt" i jestem pod wrażeniem. Są to zebrane w całość jego felietony, które wygłosił w Radio Watykańskim. Lektura godna polecenia. Tematyka aktualna, wręcz gorąca, warto się z nią zapoznać. Nieważne czy jest się szarym świeckim, czy uczonym w piśmie księdzem. Każdemu potrzeba jasnej informacji.

Z bieżącej lektury; autor: Emiliano Jimenez Hernandez "Jabbok, Noc Jakuba"

Kupiłem tę książkę, przed wielu laty i jak to bywa u mnie zacząłem czytać, aby po pewnym czasie odłożyć na półkę. Aktualnie robiąc kolejną czystkę w moich książkach, czeka mnie przeprowadzka i muszę myśleć o tym, aby nieco "odchudzić" swój bagaż, trafiłem na nią i nie mając aktualnie żadnej fascynującej lektury, zacząłem czytać. Tak się złożyło, że w ostatnich dniach kolejne lekcje mszalne były z Księgi Rodzaju i opowiadały dzieje patriarchów, m. in. właśnie Jakuba. Wszyscy patriarchowie otrzymali od Boga Obietnicę, która dotyczyła mocno ich losów.
W 1978 roku i ja otrzymałem Obietnicę, Słowo o narodzeniu we mnie Syna Bożego. Miałem jedynie uwierzyć, że to jest możliwe. Pisałem na ten temat na tych łamach, jak Bóg realizował ją w moim życiu. Miewałem podczas tych lat okresy wzlotów, bywały też czasy zwątpienia i upadków.
Wracając do lektury, jest to zbeletryzowana historia Jakuba, trafiłem w niej na interesujący i bardzo aktualny fragment, opisujący dość wiernie moje wzloty i upadki. Chcę go w tym miejscu przytoczyć, bo to ja jestem tym krętaczem Jakubem.
"... Moje życie było zawsze udręką i pocieszaniem, rozpalone i wygaszone, zorganizowane i niszczone przez Świętego, błogosławione niech będzie Jego imię. Moje ręce są w stanie dotykać tajemnicy, która mnie otacza, ale nie mogę jej przeniknąć i pojąć. Jedyną rzeczą, która mi pozostaje do zrobienia, to uklęknąć przed Bogiem i zatracić się w nim.
Oto dlaczego jedna część mnie zawsze opierała się Świętemu, błogosławione niech będzie Jego imię. Ta, którą najbardziej kocham, to, co w sobie szanuję i akceptuję, kiedy całym moim istnieniem czuję się wzgardzony, to, co bronię całym sobą, czego nie mogę i nie chcę zniszczyć, złożyć w ofierze, poświęcić. Jest nią, mój grzech.
Mędrcy, błogosławiona niech będzie ich pamięć, mówią, że najgorszym wrogiem obietnicy jest właśnie ten, kto ją otrzymał, ponieważ nikt inny nie zdoła jej zagrozić bardziej od niego.
Te słowa bardzo mocno współgrają z bolesnym wyznaniem św. Pawła w Liście do Rzymian (7, 14nn), w którym Apostoł Narodów skarży się, że wie co jest dobre, a postępuje wbrew tej wiedzy, czyniąc zło powodowane przez mieszkający w nim grzech.
Także znana anegdota o św. Hieronimie, ojcu Kościoła, tłumaczu na łacinę Pisma Świętego. Gdy jezus zarządał od Hieronima, by Mu coś oddał, ten chce oddać swą mądrość, pobożność, modlitwy, ascezę, a Jezus prosi go, Hieronimie oddaj Mi swój grzech.
O tym myślę, mówi we wspomnianym już Liście do Rzymian, św. Paweł: "Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Tak więc umysłem służę Prawu Bożemu, ciałem zaś – prawu grzechu."(Rz 7, 24b-25)

Świątobliwy, ale nieszczęśliwy, czyli rzecz o starszym bracie.

W historii o miłosiernym Ojcu opowiedzianej przez Jezusa faryzeuszom, zawsze wydawała miu się bliższa postać starszego z braci, tego "wiernego" Ojcu. Był w moim życiu na pewno epizod znacznego oddalenia się od domu Ojca, próba życia wg własnych regół, ale nawet wtedy usilnie się maskowałem wobec bliskich mi ludzi, udając religijność i przestrzeganie praktyk. Dlatego gy kiedyś trafiłem na zapis homilii ks Adama Rybickiego, skopiowałem ją do pamięci mojego komputera. Dziś nie mam jak poprosić ks Adama o pozwolenie umieszczenie Jego przemyśleń w moim blogu. Czynię to więc całkowicie bezprawnie. By jednak nie posądzono mnie o plagiat, nie przypisuję sobie autorstwa tego tekstu i umieszczam imię oraz nazwisko prawdziwego autora, którym jest ks. Adam Rybicki.

Świątobliwy, ale nieszczęśliwy