Z życia wzięte: Katastrofa !!!

wtorek, 14 sierpnia 2012

Katastrofa !!!

No i stało się. Blogger eksperymentuje z interfejsem, i ja dałem się w to wciągnąć. Pluję sobie w brodę. Rwę resztki włosów z głowy, ale wszystko na próżno. Wszystko co w ubiegłym roku z dużym wysiłkiem przygotowałem, wszystko gdzieś wcięło i zaginęło w czeluściach sieci, być może już nieodwracalnie. A w dodatku to co pozostało wcale mi się nie podoba. Jakaś gazeta z tego wyszła

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Modlitwa za Ojczyznę

Boże, Rządco i Panie narodów, z ręki i karności Twojej racz nas nie wypuszczać, a za przyczyną Najświętszej Panny, Królowej naszej, błogosław Ojczyznie naszej, by Tobie zawsze wierna, chwałę przynosiła Imieniowi Twemu, a syny swe wiodła ku szczęśliwości.
Wszechmogący wieczny Boże, spuść nam szeroką i głęboką miłość ku braciom i najmilszej Matce, Ojczyznie naszej, byśmy jej i ludowi
Twemu, swoich pożytków zapomniawszy, mogli służyć uczciwie.
Ześlij Ducha Świętego na sługi Twoje, rządy kraju naszego sprawujące, by wedle woli Twojej ludem sobie powierzonym mądrze i sprawiedliwie
zdołali kierować.
Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
ks. Piotr Skarga

Codzienna walka

Codziennie rano walczę z bólem,
kiedy przychodzi pora wstania.
Codziennie rano ze snem walczę,
gdy w czas modlitwy się zanurzam.

Zamiast modlitwy, z sennością się zmagam;
głowa na pierś spada bezwładnie.
Dobrze jeżeli jeszcze głośno nie chrapię,
wzbudzając wesołość wśród kolegów braci.

Pomaga mi w walce Anioł Stróż,
poprzez trącenie kolegi w ramię,
a wszystko z brania prochów idzie,
bo bez nich życie bolesne bywa.

Myślę, co jest ważniejsze, dobrze funkcjonować;
czy w miarę przytomnym być w ciągu dnia,
i z bólu sykać, kiedy zrobię krok?
Wybieram walkę i wciąż przegrywam.
Krakowskie Przedmieście 27.10.2009

Cierpienie

Na łożu snu samotnie spoczywając,
Spoglądam w ciemność na Krzyż Chrystusowy;
Światło latarni jak oliwna lampa,
Wskazuje na grób i zmartwychwstanie.

Zgasiłem światło. Twoja twarz zniknęła.
Odeszłaś gdzie ciemność i gdzie wyzwolenie.
Śmierć wyzwoleniem od bólu, cierpienia,
Lecz we mnie ból pozostał a z nim ukojenie.

Prosto w mą duszę ból odszedł od Ciebie.
Tyś już spokojna, ja płaczę za Tobą.
Możnasz żyć jeszcze, gdy serca zabrakło,
A oczy z łez wyschłe zamarły w żałobie?

Gdzieżeś był Boże, nim Ona odeszła?
Krzyż niosła z Tobą, na Kalwarii górę.
W bólu, w chorobie, óśm lat tak cierpiała;
Ja wiem, że tak trzeba, aby wejść do nieba.

Nie licz mi Panie tego zbuntowania,
Moich narzekań, skomleń i chlipania.
Jam Hiob cierpiący na mych grzechów stosie,
Jam Dawid w ucieczce przed potomka ciosem.

Warszawa, 11 sierpnia 2006

Dlaczego?

Zamieszczam tu wiersz autorstwa Insierry, autorki bloga do którego link można znaleźć trochę wyżej.Autorce serdecznie dziękuję. Tytuł dodałem sam

Dlaczego ludzie wiersze piszą
tak smutne, że aż serce płacze?
Te wiersze otulone ciszą
łzą zadumaną w książkach znaczę
W tych wierszach ciszą otulonych
tęsknota wzięła się z miłości...
w niej z dwojga ludzi rozłączonych
dziś jedno żyje w samotności
Mam w sercu ciernie niczym z darni
gdy czytam tęskne słowa te:
"Gdyby tak usiąść gdzieś w kawiarni
bo w ciszy się rozmawia źle..."
Ta cisza w swej okrutnej toni
dwojga małżonków szczęście grzebie
Nie złączą serc i w uścisk dłoni
bo on na ziemi ona w niebie
Czytam te wiersze pełne smutku
pochylam głowę nad strofami
i wołam z żalem po cichutku
- O życie! Co ty robisz z nami?!

Bezsenna noc

(a tu mój wiersz)

W aksamitnej ciemności nocy,
Leżę na łożu bezsennym.
Myślę o tych, co odeszli
Do Boga, gdzieś na niebiosa.

Szarzyzna nieba za oknem,
Jaśnieje nad nocnym miastem.
Ciemna samotność pokoju,
Łapie za gardło przestrachem.

Głośna muzyka zza ściany,
I wrzaski pijackie z ulicy;
A jeszcze te myśli natrętne
Zasnąć nie dają, choć późno.

Zapalam światło lampki ─
Szarzyzna za oknem ucieka,
By zrobić miejsce dla czerni,
Która zniknęła z pokoju.

Mętny świat równoległy
Za szybą, kusi do pójścia
W świat baśni, gdzie wszystko
Wydarzyć się może.

Znów gaszę moją lampkę,
Zapadam w ciemny aksamit.
Sen wreszcie mnie ogarnia;
Świat marzeń, ułudy i baśni.

Już świt. Gwiazda mruga zalotnie.
Niebo za oknem jaśnieje błękitem,
A dzwonek wzywa na prymę.
Czas wstawać. Dzień się zaczyna.

Warszawa, 14/15 i 15/16 sierpnia 2006 [11 miesięcy od odejścia Marzenki do Pana]

Modlitwa Jana Pawła II do Matki Bożej z Guadelupe

Dziewico z
Guadelupe, Matko Ameryk, błagamy Cię, by wszyscy biskupi prowadzili wiernych ścieżkami żarliwego życia chrześcijańskiego, ścieżkami miłości i pokornej
służby Bogu i duszom. Spójrz na wielkie żniwo i wstaw się u Pana, by napełnił głodem świętości cały Lud Boży i wzbudził liczne powołania: kapłanów, zakonników, mocnych w wierze i gorliwych szafarzy Bożych tajemnic. Daj naszym ogniskom rodzinnym łaski, by szanowały i kochały poczynające się życie tą samą miłością, z jaką Ty w łonie Twoim poczęłaś życie Syna Bożego. Święta Dziewico, Maryjo, Matko Pięknej Miłości, strzeż naszych rodzin, by zawsze trwały w zgodzie i błogosław wychowaniu naszych dzieci. Nadziejo nasza, spójrz na nas z
litością, naucz nas nieustannie iść do Jezusa, a jeśli upadniemy, pomóż nam podźwignąć się i wrócić do Niego przez wyznanie naszych win i naszych grzechów
w sakramencie pokuty przynoszącym spokój duszy.
Błagamy Cię, udziel nam daru miłowania wszystkich świętych sakramentów, które jako znaki pozostawił dla nas
Syn Twój na ziemi. Wtedy Matko Najświętsza, z pokojem Bożym w sumieniu, z sercem wolnym od nienawiści będziemy mogli nieść wszystkim prawdziwą radość i prawdziwy pokój, których źródłem jest Twój Syn, Pan nasz Jezus Chrystus, który
z Ojcem i Duchem Świętym żyje i króluje na wieki wieków. Amen
Maryja:
„Posłuchaj i weź to sobie do serca, mój najmłodszy synu, że nie musisz się niczego obawiać ani niczym dręczyć. Nie pozwól, by Twoja twarz ani serce było zmartwione. Nie bój się tego, ani żadnej choroby ani niczego niszczącego czy dręczącego.
Czy nie ma mnie tutaj, która jestem Twoją Matką? Czy nie jesteś w moim cieniu, pod moją opieką? Czy nie jestem fontanną Twojej radości? Czy nie jesteś w fałdach mojego
płaszcza, w moich skrzyżowanych ramionach?
Czy potrzebujesz czegoś jeszcze?

Ojcze Nasz …
Zdrowaś Maryjo …
Chwała Ojcu ...
Najświętsze Serce Jezusa – Zmiłuj się nad Nami.
Błogosławiona Matko z Guadelupe – Módl się za nami.

Akt poświęcenia naszej Błogosławionej Matce:
Maryjo, moja Królowo i Matko, ofiaruję samego
siebie Tobie całkowicie. Jako wyraz mojego oddania, poświęcam Tobie moje oczy, moje uszy, mój język, moje serce, jednym słowem całego siebie. Odtąd jestem zupełnie Twój, droga Matko, zachowaj i broń Mnie jako Twoje własne dziecko.
Amen

Modlitwa Komandora

Panie, Ty wiesz lepiej aniżeli ja sam, że się starzeję i pewnego dnia będę stary. Zachowaj mnie od zgubnego nawyku mniemania, że muszę coś powiedzieć na każdy temat i przy każdej okazji. Odbierz mi chęć prostowania każdemu jego ścieżek. Uczyń mnie poważnym, lecz nie ponurym; czynnym lecz nie narzucającym się. Szkoda mi nie spożytkować wielkich zasobów mądrości, jakie posiadam, ale Ty Panie, wiesz, że chciałbym zachować do końca paru przyjaciół. Wyzwól mój umysł od niekończącego się brnięcia w szczegóły i daj mi skrzydeł, bym w lot przechodził do rzeczy. Zamknij mi usta w przedmiocie mych niedomagań i cierpień w miarę jak ich przybywa a chęć wyliczania ich staje się z upływem lat coraz słodsza. Nie proszę o łaskę rozkoszowania się opowieściami o cudzych cierpieniach, ale daj mi cierpliwość wysłuchiwania ich. Nie śmiem Cię prosić o lepszą pamięć, ale proszę Cię o większą pokorę i mniej niezachwianą pewność, gdy moje wspomnienia wydają się sprzeczne z cudzymi. Użycz mi chwalebnego uczucia, że czasem mogę się mylić. Zachowaj mnie miłym dla ludzi, choć z niektórymi z nich doprawdy trudno wytrzymać. Nie chcę być świętym, ale zgryźliwi starcy to jedno ze szczytowych osiągnięć szatana.
Daj mi zdolność dostrzegania dobrych rzeczy w nieoczekiwanych miejscach i niespodziewanych zalet w ludziach; daj mi Panie łaskę mówienia im o tym.

(Jest to modlitwa autorstwa św. Tomasza z Akwinu umieszczona na Jego nagrobku)

Modlitwa Jana Pawła II

Panie, od ponad 65 lat
(sam mam ponad 70) dajesz mi bezcenny dar życia; od momentu moich narodzin nieustannie
spływała na mnie Twoja łaska i nieskończona miłość . Minione lata były
mieszaniną wielkich radości, prób, postępów, porażek, problemów zdrowotnych i
zmartwień, w sposób właściwy każdemu z nas. Z Twoją łaską i pomocą mogłem
pokonywać te przeszkody i zdążać do Ciebie. Dzisiaj czuję się ubogacony moim
doświadczeniem i tą wielką pociechą, jaką jest bycie przedmiotem Twojej
miłości. Moja dusza wyśpiewuje Tobie dziękczynienie.
Jednak codziennie w moim otoczeniu spotykam osoby starsze,
które poddałeś ciężkiej próbie: są sparaliżowane, ułomne, niedołężne i często
nie mają wystarczających sił, by modlić się do Ciebie. Inni utracili możność
posługiwania się swoimi zdolnościami umysłowymi i nie potrafią już wyjść ze
swojego nierzeczywistego świata i iść do Ciebie. Spoglądam na tych ludzi i
mówię do siebie: „gdybym to był ja?”
Oto już dzisiaj, Panie, kiedy mogę jeszcze samodzielnie
poruszać się i jestem w pełni władz umysłowych, już zawczasu deklaruję przed
Tobą przyjęcie Twojej świętej woli i jeśli taka czy inna spośród tych prób
miałaby dotknąć mnie, to pragnę, aby służyła Twojej chwale i zbawieniu
ludzkości. Od tej chwili proszę Cię też, byś z Twoją łaską był pomocą dla tych,
którzy będą mieli niewdzięczne zadanie pielęgnowania mnie.
Jeżeli pewnego dnia stanie się, że choroba dotknie mego
umysłu i zaciemni rozum, to już teraz poddaję się Tobie, tym poddaniem, które
potem zyska swoją kontynuację w milczącej adoracji. Gdybym pewnego dnia miał
się położyć na długo, pozostając bez świadomości, to pragnę aby każda godzina,
którą mi będzie w taki sposób przeżyć, była nieprzerwanym dziękczynieniem, a
moje ostatnie tchnienie było także tchnieniem miłości. Wówczas, w takiej chwili,
moja dusza, prowadzona ręką Maryi, stanie przed Tobą, aby na wieki wyśpiewywać
Twoją chwałę. Amen.

Do pięt nie dorastam Janowi Pawłowi, ale mimo to bardzo bym
chciał aby ta modlitwa, jak i inne zamieszczone obok, były moim udziałem. Tak
mi Jezu dopomóż.

MODLITWA GENERAŁA SONIS

Mój Boże, oto staję przed Tobą biedny, mały, ze wszystkiego
ogołocony. U stóp Twoich staję zatopiony w mojej nicości. Chciałbym mieć coś do ofiarowania Ci, ale jestem samą tylko nędzą. Ty jesteś moim wszystkim, moim bogactwem. Mój Boże, dziękuję Ci, że chciałeś, bym był niczym przed Tobą. Kocham moje upokorzenie i moją nicość. Dziękuję, że odebrałeś mi zadowolenie mojej miłości własnej i pociechę serca. Dziękuję za zawody, niewdzięczności, upokorzenia. Uznaję, że tego potrzebowałem, i że powodzenie mogło mnie trzymać z daleka od Ciebie. O mój Boże, bądz błogoslawiony, że mnie doświadczasz. Cieszę się, gdy Twa ręka wyniszcza mnie, łamie, miażdży. Wyniszczaj mnie coraz bardziej, niech w Twojej budowie nie będę kamieniem obrobionym i ogładzonym ręką robotnika, ale ziarnkiem piasku, wziętym z pyłu drogi. Mój Boże, dziękuję Ci, że pozwoliłeś mi zakosztować słodyczy Twych pociech, i dziękuję, żeś mnie ich pozbawił - wszystko, co czynisz, jest dobre i sprawiedliwe. Błogosławię Cię w mojej nędzy, nie żałuję niczego prócz tego, że Cię nie dość kochałem, niczego nie pragnę, jak tylko tego, by się wypełniła Twoja wola. Ty jesteś moim Panem, a ja Twoją własnością. Bierz mnie i rozporządzaj mną. Zniszcz mnie i zetrzyj. Chcę, by Twoja miłość strawiła mnie. O Jezu, jak miłosierna jest Twoja ręka, nawet gdy doświadcza. Pragnę być ukrzyżowannym, lecz ukrzyżowanym przez Ciebie.
Amen.